Alle ouders fantaseren wel eens over de dag dat zoonlief naar huis zal komen met een vriendinnetje. (Of vriendje, laten we open-minded blijven…) Of we stellen ons al lachend voor hoe die lieve aanhankelijke peuter, die zich aan mama’s rok vastklamt en papa’s grootste fan is, zich als puber zal afzetten tegen de ouders en onze überwijsheden in vraag zal stellen. Het is nochtans de normale gang van zaken, hoe het leven verondersteld wordt te lopen… Maar wat als het niet zo is? Dan davert alles wel eventjes op zijn grondvesten.

Met een kindje met een syndroom wordt alles wel even lastig; alle toekomstbeelden -zowel de gehoopte als de gevreesde- zullen niet uitkomen of op zijn minst niet zoals gedacht/gehoopt. Ineens, uit het niets, zelfs op deze zomerse septemberdinsdag, kom ik tot het besef dat Thibault wellicht nooit zal trouwen en dat we voor kleinkinderen al onze hoop op Guillaume moeten richten. (Dat wordt, alle moderne opvattingen ten spijt, dan toch maar hopen op een vriendinnetje…) Dan overvalt me een angst voor de toekomst. Wat gaat Thibault kunnen? Wie gaat voor onze jongste zoon zorgen als wij er niet meer zijn? Bij de Kool kids is er een groot spectrum naar mentale beperking en bijgevolg op vlak van zelfredzaamheid, maar de kans is groot dat zelfstandig wonen er niet inzit. Moet Guillaume die zorg dan op hem nemen als wij er niet meer zijn of het niet meer kunnen? Onze kleuter merkt nu al op dat zijn broertje minder kan dan andere baby’s en uit zijn wilde kleuterverhalen over “broertje klein beetje ziek” kan ik niet anders dan afleiden dat hij daar eigenlijk al meer mee bezig is dan goed is voor een 3-jarige. Moet hij dan ook beperkt worden in zijn leven door die zorg? Ooit gaat hij toch alleen of samen wonen…

Ik probeer altijd te relativeren, maar zo nu en dan overvalt me wel de gedachte dat het zo oneerlijk is. Voor Benoit en mezelf. Omdat we altijd met een bang hart naar de toekomst zullen kijken. Voor Guillaume. Omdat hij wellicht veel te snel volwassen zal worden. Nog meer voor Guillaume omdat zijn toekomst deels gehypothekeerd zal worden door de zorgen voor zijn broertje. Voor Thibault. Omdat hij misschien later zal opmerken dat hij anders is, dat mensen staren en dat hij niet dezelfde mogelijkheden heeft als anderen. Voor Thibault het meest. Omdat hij misschien op een dag alleen is op de wereld.

Als ik een wens mag doen naar de toekomst, weet ik zelfs niet wat te wensen. Hoop ik op maximale verstandelijke capaciteiten met het risico dat zijn anders-zijn zijn geluk in de weg staat? Of dat hij zijn beperkte(re) mogelijkheden niet beseft en gewoon gelukkig kan zijn in een afgeschermde omgeving, maar waar hij dan ook helemaal alleen is als wij er niet meer zijn?

Ik relativeer. Ik relativeer soms teveel. Ik leef van dag tot dag. Misschien is dat inderdaad moedig en sterk zoals ik vaak hoor. Misschien is dat ook wel omdat geen enkel toekomstperspectief is wat we ervan verwachtten.

Veel liefs
Kris
XxX