kool-family

Sorry & … not sorry

Ik heb afgelopen dagen heel veel reacties gekregen op mijn open brief aan mama’s. Een paar papa’s die zich uitgesloten voelden. Een deel mama’s én papa’s (zie je, ik leer uit mijn fouten) die zich afvragen hoe en op zoek zijn naar tips. Een klein deel ook van mama’s die van mening zijn dat ik het gemakkelijk heb en zij moeilijk.

Aan de papa’s wil ik me eerst en vooral excuseren. Dit was niet seksistisch bedoeld, ik zie gewoon meer mama’s bezig met het schoolwerk voor de kinderen, maar inderdaad er zijn ook papa’s. Dus bij deze een oprecht excuus en grote pluim voor deze papa’s!

Voor de grootste groep ouders die om tips vroegen, beloof ik hierbij dat ik dit weekend een aantal tips zal noteren en hier delen.

Voor de laatste groep wil ik wel even uitgebreid reageren. Een mama vertelde dat zij het moeilijker had omdat ze 1 kind heeft dat ze dus zelf continu moet entertainen zonder dat er broers/zussen zijn om mee te spelen. Een andere mama gaf dan weer aan dat 3 kinderen moeilijker is. Nog een andere dat vertelde pubers moeilijker zijn en tot slot had ik ook iemand die van mening was dat hun peuter het lastigst is. Samengevat kan je dus stellen dat deze ouders van mening zijn dat zij het moeilijk hebben en anderen gemakkelijk. Eerst en vooral wil ik hier even kort iedereen laten weten dat er geen wedstrijd loopt over voor wie het leven het lastigst is of voor wie deze situatie het moeilijkst is. Dit heb ik overigens nog eens gecheckt -voor het geval ik zelf iets zou missen- maar er loopt zo geen wedstrijd. Ik denk dat we kunnen besluiten dat we het allemaal vermoeiend vinden en allemaal onze eigen problemen hebben, ongeacht het aantal kinderen of de leeftijd van de kinderen.

Het is hier ook absoluut niet allemaal rozengeur en maneschijn -zei ik overigens ook wel letterlijk in de brief- en mocht het niet duidelijk zijn, ik hoop ook dat deze situatie snel achter de rug is en we ons normale leven kunnen hernemen. En indien enigszins mogelijk zou ik deze nog het liefste beginnen met een dagje of weekje slaap inhalen, maar ik maak me geen illusies…

Deze zaken zijn voor mij echter allemaal naast de kwestie. De vraag is niet of we pro of contra corona zijn. De vraag is niet of we voor of tegen deze thuis-scholing zijn. En de vraag is al zeker niet wie het moeilijk dan wel gemakkelijk heeft. Het gaat erom dat deze situatie ons is opgelegd en we dus geen andere keus hebben dan deze te aanvaarden omdat we er toch niets aan kunnen veranderen. De vraag die ik mij daarom stel, is of klagen effectief de oplossing is? Of is het misschien beter om positief te blijven, mekaar te steunen en ook in het ouderschap de verbondenheid tonen die we op vele andere vlakken zien verschijnen? Misschien zelfs een goed idee om eens op vrijdagavond een applausje te geven voor alle ouders…

Soms loopt het allemaal eventjes in het honderd: omdat de kinderen opstandig zijn naar hun huiswerk toe, omdat de kinderen een emotioneel zware dag hebben waarin het hun overvalt dat ze hun familie en vrienden missen, omdat ze die schoolopdracht maar niet begrijpen,… Dat in combinatie met het telewerken, met het huishouden,… dat is lastig en dat moment even ventileren kan uiteraard geen kwaad en is zelfs nodig. Dat is ook absoluut niet wat ik bedoel met het “continu klagen en zagen”. Deze situatie is boven onze hoofden beslist en aanvaarding is echt de enige oplossing is. Als we elke dag van deze periode doorbrengen in een negatieve spiraal omdat we het niet oké vinden dat we thuis moeten werken en kinderen bezighouden tegelijkertijd, vraag ik me af of je deze periode dan sneller of beter zal doorkomen? Vandaar dat ik vind dat we moeten proberen genieten en het klagen echt vermijden. Ook in de media: wanneer enkel ouders aan het woord worden gelaten die vol negativiteit zitten, wordt bij andere ouders hun negatieve gedachtenpatroon alleen maar gevoed en dat vind ik gewoon niet oké. Dus daarvoor not sorry.

Ja, het is druk, ja, het is vermoeiend, ja, het is ploeteren, ja, het zijn drie jobs tegelijk, maar tegelijkertijd is het een unieke kans om samen te zijn met onze kinderen, een kans om hen op ander niveau te leren kennen, een kans voor de kinderen om naar elkaar te groeien,… Als we gaan voor “moe maar gelukkig“, wordt iedereen daar beter van, toch?

Hiermee kom ik dus terug op de boodschap van de brief: probeer te focussen op wat de voordelen zijn en probeer in het moment te genieten van deze unieke tijd met de kinderen die we waarschijnlijk ook maar één keer in ons leven zullen doormaken.

Voor de anderen: de tips komen er dit weekend aan. 😉

Veel liefs
Kris

 

 

 

 

 

49 reacties

  2. iedereen heeft het op zijn-haar manier moeilijk, het gaat niet aan dat onderling te vergelijken…daarvoor heb ik dan weer een artikel geschreven, dat heet de leedlat 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Ik neem een kijkje.
      Onderling vergelijken doe ik overigens net niet, en er is geen wedstrijd over voor wie het leven het moeilijkst is. Iedereen kent tegenslagen en moeilijke momenten, maar onze ingesteldheid kan daar wel veel aan veranderen.

      Like

      Beantwoorden

  6. Dit artikel vat heel mooi samen wat ik zo problematisch en seksistisch vond (en nog steeds vind) aan je open brief, ook al was die goed bedoeld en zag je het zelf als een oproep tot wat meer optimisme. Het artikel is helaas in het Duits, maar het is echt wel de moeite waard om het te lezen!
    https://www.zeit.de/2020/18/konservatismus-frauen-coronavirus-krise-ungleichheit?utm_content=zeitde_redpost_zon_link_sf&utm_term=facebook_zonaudev_int&utm_medium=sm&wt_zmc=sm.int.zonaudev.facebook.ref.zeitde.redpost_zon.link.sf&utm_campaign=ref&utm_source=facebook_zonaudev_int&fbclid=IwAR0rpHAgPQkraKv-5XOWjhZzPaguUmEoeHStCFCyXPl9IKGuEj-hhjR4rSA
    Hier de belangrijkste quotes:
    In die eigenen vier Wände verbannt, erhalten auch die klassischen Geschlechterrollen wieder Rückenwind.
    Während man einerseits die Frauen in systemrelevanten Jobs ohne hohes soziales Prestige und Einkommen beklatscht, straft man andererseits jene als Leistungsverweigerinnen ab, die in der Heimisolation die Überforderung beklagen und eine rasche Wiederöffnung von Kindergärten und Schulen fordern. Unlängst echauffierte sich der Wiener ÖVP-Landtagsabgeordnete Manfred Juraczka auf Twitter, was bloß die “betroffenen Kinder” denken sollen, wenn ihre Elternteile “lautstark in die Welt heraus zu brüllen, dass sie d Elternrolle überdrüssig sind & doch gefälligst wieder d Staat die Rolle d Erziehers übernehmen möge”.
    Was zynisch scheint, ist eine bewährte Strategie konservativer Politik, Müttern ein schlechtes Gewissen zu machen.
    Nichts darf dem politischen Zugriff auf die Frau als ökonomische Ressource im Wege stehen. Wer, wenn nicht sie, arbeitet gratis und rund um die Uhr als Fürsorgearbeiterin und lässt sich noch als Ersatzlehrkraft verpflichten? Und wer nicht freiwillig gibt, der bekommt den geballten sozialen Druck zu spüren. Wir sind schließlich in einer Krise, da heißt es zusammenstehen. Auch in der “neuen Normalität” wird mit der Opferbereitschaft der Frauen gerechnet.

    Like

    Beantwoorden

    • Bedankt voor je reactie.
      Ik ken wel wat (technisch) Duits, kan echter niet helemaal de quotes begrijpen. Toch meen ik daar ergens te lezen dat men zich afvraagt hoe kinderen zich voelen als ouders roepen dat ze hun kinderen beu zijn? Sorry als dit heel vrij vertaald is en/of als ik eruit pik wat zelf in mijn kraam past, maar dat is dus ook iets wat ik me heel erg afvraag.

      Like

      Beantwoorden

      • Sorry, door er gewoon de meest relevante citaten uit te halen, ontbreekt er natuurlijk context:). Er wordt inderdaad een politicus geciteerd die ouders bekritiseerd had die duidelijk hadden gemaakt dat het lastig is om thuiswerk en 24/24 zorgen voor de kinderen met elkaar te combineren en dat ze hoopten dat de scholen snel weer zouden opengaan (een beetje waar jij je dus ook aan gestoord had). Niet omdat de schrijfster het met hem eens is, maar omdat ze dit als een gekende strategie ziet – veelal uit conservatieve middens – om moeders een slecht geweten aan te praten. Volgens het stereotype beeld (dat nog net iets sterker is in Duitstalige landen) zijn vrouwen wezens die zich maar al te graag opofferen/wegcijferen voor anderen en is dat ook hun ware rol, met als doel: ervoor zorgen dat de kinderen grootgebracht worden en dat de man niets in de weg gelegd wordt om zijn carrière uit te bouwen. In Duitstalige landen – en dan zeker op het platteland – is de sociale druk op vrouwen om aan dat ‘ideaalbeeld’ te voldoen behoorlijk groot. In jouw brief las ik dingen die me aan restanten van dit denkkader herinnerden: “Sinds wanneer zijn mama’s niet meer blij om tijd met hun kinderen door te brengen?”; “Ik ben ontzettend moe – zijn we dat als mama overigens niet altijd? – maar minstens even gelukkig.” Je schreef dat je op zich ook wel papa’s bedoelde, maar dat je nu eenmaal meer mama’s bezig ziet met homeschooling. Is dat laatste niet net een reden om mama’s NIET aan te manen om het ‘klagen’ achterwege te laten, zij die al zoveel draagkracht moeten hebben door de in veel gezinnen nog steeds ongelijk verdeelde zorgtaken (zie ‘ploetermoeders’)? En de papa’s die ook meester spelen, geef je een grote pluim, wat dan weer past in het patroon van: als een papa niet meer of minder doet dan wat een gemiddelde mama aan zorgtaken opneemt, dan krijgt die papa daarvoor complimenten – maar voor een mama is het dus eigenlijk maar gewoon normaal dat ze dat doet, dat hoort nu eenmaal. Klopt het dat je impliciet andere verwachtingen stelt aan moeders vs. vaders?

        Geliked door 1 persoon

      • Eerst en vooral dank je wel om even volledig te kaderen (zoals ik zei is mijn technisch Duits behoorlijk goed, maar dit ging even mijn petje te boven).
        Op je laatste vraag is mijn antwoord dat ook resoluut “ja”.
        Ik ben zelf een carrièrevrouw, ik ben eigenaar, oprichter én enige zaakvoerder van een bedrijf dat plooigereedschappen maakt en verkoopt. Ik ben dus echt de slechtste huisvrouw ooit (mag je aan mijn man vragen 😉 ) en ik ben ontzettend blij dat ik in 2020 leef, waar vrouwen mogen ambities hebben, waar vrouwen mogen een bedrijf leiden, zelfs “baas zijn” over mannen en niet vanuit maatschappelijk standpunt aan de haard horen. Ik streef dan ook voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen (inclusief gelijke verloningen en gelijke kansen). Maar… ik ben niet het soort feministe dat verschillen tussen mannen en vrouwen ontkent. Gelijke behandeling is goed, maar denken dat we gelijk zijn, klopt gewoon niet, onze verschillen zijn een natuurlijk gegeven. Vrouwen hebben meer dat zorgende en zijn meer in staat en/of bereid te multitasken. Mijn man is ook nu volledig buitenshuis aan het werk, maar mocht hij diegene zijn die thuis blijft zou hij zeggen: “oké, ik doe mijn werk en zorg voor de kinderen, maar meer gaat niet. Doe jij dan s avonds nog de boodschappen en het eten en het poetsen?” Als vrouw zeg ik daarentegen “oké, ik doe mijn werk, ik zorg voor kinderen, zorg dat je s avonds thuis komt in een proper huis en dat er eten is.” Als een vrouw al die dingen doet, is dat uit een instinct omdat we al die dingen wel kunnen. Niet altijd slim want het zijn wij, vrouwen die dan te veel hooi op ons vork nemen, maar tegen natuurlijke impulsen is het nu eenmaal een oneerlijk gevecht.
        Dus ja, om af te ronden, als een man toch meerdere zaken voor zijn rekening neemt, vind ik dat wel top! Maar evengoed vind ik wat ik doe (fulltime (en meer) job én huishouden én thuis onderwijs geven én eten op tafel toveren) evengoed top.

        Like

    • ik heb de tijd gevonden om hier toch nog even op te reageren. Uit onderzoek blijkt inderdaad dat er statistisch gezien gemiddelde verschillen zijn in bijvoorbeeld een persoonlijkheidskenmerk als empathie tussen mannen en vrouwen, maar het blijft moeilijk om op basis van dergelijke bevragingen bij respondenten uit te maken of deze verschillen aan opvoeding of aan natuur te wijten zijn, en zelfs als er gedeeltelijk een natuurlijke basis is, dan nog gaat het om gemiddelde verschillen en zijn er evengoed veel vrouwen die NIET de natuurlijke behoefte voelen om ervoor te zorgen dat de man zich enkel met zijn job moet bezig houden en verder niets (zoals ik), én vrouwen die enkel zo’n gedrag stellen omdat ze denken dat het zo hoort (dus op basis van culturele verwachtingspatronen) of voor de ‘goede vrede’ in huis. Ik juich het toe dat je tegelijk carrièrevrouw bent, want ik vind het belangrijk dat vrouwen financieel onafhankelijk zijn van hun partner (als cruciale voorwaarde voor machtsevenwicht), maar tegelijk ligt het gedrag van vrouwen die er niet voor zorgen dat mannen ook voldoende zorgtaken opnemen aan de basis van oneerlijke concurrentie op de arbeidsmarkt, want hoe kunnen carrièrevrouwen met kinderen, die doorgaans niet de luxe hebben van geen of weinig zorgtaken te moeten opnemen (vaak komt het in het beste geval neer op een 50-50 verhouding zoals bij mij), concurreren met mannen, waaronder ook vaders, die nauwelijks tijd in zorgtaken hoeven te steken? Zelfs voor vrouwen met kinderen die over voldoende zelfvertrouwen en daar vaak mee gepaard gaande ambitie beschikken, is het moeilijk om ‘de top’ te bereiken, gewoon omdat ze te veel andere ballen in de lucht moeten houden in vergelijking met mannen. We zijn in onze levenskeuzes allemaal met elkaar verbonden. Corona toont dat heel goed aan, maar ook levenskeuzes m.b.t. rollenverdeling hebben gevolgen voor anderen.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      • Ik volg grotendeels wat je zegt, al denk ik dat carrièrewendingen vaak een keuze is. Mijn jongste zoon heeft een neurochirurgische ingreep gehad 4 jaar terug, in een periode waar een nieuwe leidinggevende moest worden gekozen op mijn werk en waarvoor ik de beste kandidaat was (sorry,not sorry opnieuw) en ik me dus beter op het werk die dagen ook nog dubbel zo hard zou bewijzen. Ik heb toen de keuze gemaakt om in die 12 dagen opname zoveel mogelijk bij mijn zoon te zijn (maar als hij sliep wel te werken, eens een workaholic altijd een workaholic). Mijn man zei “bel de grootouders, zij blijven wel bij hem”. terwijl ik als moeder de drang voelde om zelf voor mijn zoontje te zorgen. En als ik daardoor een carrièrekans zou verliezen, was dat balen natuurlijk, maar het zou nog steeds een keuze zijn waar ik achterstond en die ik opnieuw zou doen.

        Like

  8. Ik heb een zoontje van 3 en moet me gelukkig nog niet met schoolwerk bezig houden bovenop het thuiswerken en het huishouden. Maar een 3jarige is jammer genoeg alles snel beu. Ik heb maar 1 zoontje en ben blij dat hij zo goed alleen kan spelen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Er is zo overigens een grappige meme die circuleert die stelt “je grootouders moesten gaan vechten in de oorlog. Jij moet even op de zetel Netflixen, je kan dit wel!”
      Ondanks dat dit heel erg kort door de bocht is, bevat het wel veel waarheid.

      Like

      Beantwoorden

  12. Het is voor iedereen wennen en aanpassen. Ik moet zeggen dat ik wel blij ben dat mijn kinderen al groot zijn en ik ze niet hoef te entertainen of les hoef te geven. Hopelijk komt er binnenkort weer meer ruimte om kids naar school te kunnen laten gaan.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Dat hoop ik ook zeker. Natuurlijk moeten we er echt rekening mee houden dat openen van de scholen 2 tot maximum 4 (halve) dagen per week gaat zijn, dus vóór september wordt het niet terug normaal denk ik…

      Like

      Beantwoorden

  13. Mijn moeder is kleuterjuf en krijgt inderdaad van veel ouders te horen dat het zwaar werk is wat ze normaal doet. Ik denk dat de kleuters heel blij zijn dat ze 11 mei weer mogen beginnen. Ik begin 11 mei met examen voorbereidingen en heb 18 mei mijn examen, spannend!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Ik heb veel bewondering voor alle mama’s en papa’s. En ik hoop dat corona ook een tijd is waar iedereen over een jaar op terug kan kijken van: jeetje, wat was dat heftig, maar wat kunnen we als gezin veel aan.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  19. Ach ja, ik vond je brief goed. Ik vind het best gek dat als mensen zoiets lezen dan willen zeggen dat zij het toch moeilijker hebben. Soms lijkt het een wedstrijd. Deze week poste ik nog een artikel over hoe moeilijk deze periode is voor tieners. Komen er meteen reacties dat het voor iedereen moeilijk is.
    Dat wordt nergens ontkend, dit artikel gaat gewoon over tieners antwoordde ik uiteindelijk…

    Bedankt voor je mail nog trouwens, ik ga die nog beantwoorden. Niet omdat het moet, omdat ik het wil. 😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    • Dat klopt wel. De ene stuur mij een bericht dat een peuter van 2,5 jaar het moeilijkste is, iemand anders zegt dat pubers moeilijkst zijn, nog iemand vindt 1 kind moeilijker, een andere 5,… We zitten er allemaal in en moeten er gewoon het beste van maken. En dan onszelf zeker niet gek maken door te denken dat alle anderen het sowieso makkelijker hebben. We mogen eens klagen, maar het moet gewoon geen permanent zelfbeklag zijn waar we ons in wentelen, vind ik.

      Like

      Beantwoorden

  20. Het zijn pittige tijden, laten we dat voorop stellen. En heb er respect voor hoe iedereen het doet! Kan mij goed voorstellen dat het zwaar is. Hopelijk komt er snel verlichting.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  21. Iedereen reageert anders op bepaalde situaties ik denk dat het belangrijkste is dat we elkaars gevoelens accepteren en proberen er voor elkaar te zijn. Het normale leven zal helaas nog wel even op zich laten wachten

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie