Zoals ik eerder deze maand al aankondigde, hadden we vandaag een vervolgafspraak bij het COS –centrum voor ontwikkelingsstoornissen– in het UZ Gent.

Vorig bezoek dateert van wanneer Thibault 10,5 maand was en een leeftijd van 6 maand en 7 maand voor motorisch respectievelijk mentaal ontwikkelingsniveau scoorde, een vertraging van een 4-tal maand dus, wat gezien zijn syndroom helemaal niet zo slecht is.

Thibault is nu 19 maand en het werd tijd voor een nieuw onderzoek. Vanmorgen kwamen we rond 10u aan in het COS waar we van start gingen met een gesprek en testen bij de psychologe. Zij bleek meteen in de smaak te vallen want Thibault want die haalde al heel snel een brede glimlach tevoorschijn. Misschien zat al het leuke speelgoed dat in haar koffer zat er wel voor iets in tussen… Thibault kon blokjes in- en uitladen, twee blokjes stapelen, speelgoed aan een touwtje naar zich toetrekken en een blokje verstopt onder een handdoekje vinden. Op taal scoorde hij niet goed omdat hij alleen nog maar keelklanken vormt.

Nadien gingen we bij kinesiste Heleen, stagiaire Ellen en dokter Faes, waar zijn fysiek en spieren op de proef werden gesteld. Thibault was intussen al 2 uur aan het werk en had genoeg van dat zwoegen op zijn vrije dag. Dat hij met een wagentje kon stappen, moesten ze allemaal maar aannemen, want de zin om het te demonstreren was er niet meer…

Op het einde kwamen we bij dokter Faes en de psychologe voor een gesprek en voor het bespreken van de resultaten. Met mijn informatie dat een Koolen-de Vries kindje ongeveer 1 maand per 2 maanden evolueert, verwachtte ik een 11 à 12 maand, maar hoopte ik stiekem dat hij het iets beter zou doen dan het gemiddelde kindje. Die laatste verwachtingen werden niet helemaal ingelost, want hij bereikte motorisch het leeftijdsequivalent van 12 maand en mentaal scoorde hij 11 maand. We kregen de tips volop te oefenen met taal, communicatie en gebaren en om nog eventjes te wachten met school en volgende afspraak, over een jaar, af te wachten.

Algemeen kunnen we stellen dat hij een gemiddeld Koolen-de Vries-kindje is en gezien mijn pleidooi voor gemiddeldheid dat ik hier onlangs voerde, moet ik daar natuurlijk wel blij mee zijn. En op het einde van de rit ben ik dat ook. Ten slotte leerde onze kleine jongen nu op korte tijd al kruipen en stappen met een loopwagentje. En mocht hij op ons huwelijk effectief kunnen stappen, zal dit ongetwijfeld het mooiste cadeau zijn dat niemand zal kunnen overtreffen! Het is in elk geval wel weer een pak van mijn hart dat het ook niet slechter is dan verwacht en we kunnen hierbij dus ons (uitgesteld) Valentijnsweekend met een gerust hart inzetten!

Veel liefs
Kris
XxX