Dit is hem dan; de brief die twee weken geleden verscheen in Libelle.

Kleine, lieve Guillaume,
Je bent amper drie, en toch al zo wijs. Steeds weer verbaast het ons hoeveel jij al begrijpt en aanvoelt. Misschien heeft het afgelopen, woelige jaar daar wat mee te maken. Je broertje werd geboren, en al snel voelden we dat er iets niet klopte. Hij at niet goed, huilde veel, was heel slapjes en zijn hoofdje kreeg een aparte vorm. Er volgden vele onderzoeken, ziekenhuisopnames, tot uiteindelijk de diagnose viel van het Koolen-de Vriessyndroom, een zeldzame genetische aandoening. Nu hij eindelijk de aangepaste hulp krijgt, valt ons leven weer een beetje in de plooi. En daarom is het hoog tijd om jou eens in de bloemetjes te zetten. Want schat, wat ben je lief geweest! Altijd ging de aandacht naar je broertje, iedereen vroeg hoe het me hém ging. En toch reageerde jij nooit jaloers. Je was alleen maar bezorgd. In het ziekenhuis liep je iedereen met een witte jas achterna, en smeekte bijna: “Jij, broertje helpe”. Het heeft me zo diep ontroerd. Intusen ben ik op kool-family.com een blog begonnen, omdat er heel weinig informatie over het Koolen-de Vriessyndroom te vinden is.  Ik schrijf over Thibault, zijn motorische achterstand, zijn mentale beperking en zijn therapieën. Ik hoop dat je, als je wat groter bent, de verhalen zult lezen zonder je af te vragen waarom ik niet over jou heb geschreven. Dat je tussen de regels zult lezen waar het echt over gaat: over onze familie, en de liefde. De liefde die ik voel voor jou, voor Thibault en voor jullie papa. Lieve schat, denk nooit dat je broertje belangrijker is dan jij. Want niets is minder waar. Jij bent degene die ons door de moeilijke momenten heeft gehaald. Jij bent onze rots in de branding. Daarom willen we je bedanken, lieve Guillaume. En zeggen hoe trots we zijn op jou. Je hebt een hartje van puur goud.
Dikke zoen, lieve schat,
Mama

Veel liefs
Kris
XxX