Vele Kool Kids hebben epilepsie en al geven de cijfers maar 50% aan, het werkelijk cijfer zou volgens onze dokters hoger liggen, onder andere omdat kinderen die het pas later krijgen, nu nog foutief geteld worden bij de groep zonder. We hebben dan ook al ruim een half jaar de pilletjes “Temesta” op zak, maar ik bedacht me ineens dat de eerste aanval ook wel eensbuitenshuis  zou kunnen gebeuren. Die kans is zelfs heel reëel omdat wijzigingen van het normale patroon een aanval als het ware kunnen uitlokken… Vandaag ben ik dan maar mijn angsten onder ogen gekomen en heb ik noodkits gemaakt voor de grootouders en het kinderdagverblijf.

Het moeilijke wordt nu als ze gaan vragen “wat is epilepsie?” want daarop moet ik hen het antwoord schuldig blijven. Ik las op een blog die ik recent ontdekte dat het een monster is, een pestkop van de ergste soort die de vrolijkheid en de alertheid wegneemt van hun zoon en hem gespannen in zijn macht houdt en met hem het ganse gezin. Op het net heeft men het over aanvallen van bewustzijnsverlies, in allerlei vormen, over verstoorde activiteit van de hersenen, over partiële aanvallen, gegeneraliseerde aanvallen, over afwezig zijn, vallen, over blauw aanlopen en andere vage verklaringen die je volgens mij niet kan begrijpen alvorens je er een aanval hebt gezien. En laten we hopen dat dit niet voor meteen is. Of nog beter: nooit. Dan blijf ik liever onwetend op dit vlak. De beste definitie die ik op het internet vond was overigens: epilepsie is een stoornis in de hersenen waarbij zich tijdelijk, plotseling en gecontroleerd grote groepen hersencellen ontladen. Hiermee is op zijn minst de theorie duidelijk.

Op de omslagen schreef ik -als een echte kenner- tips voor de grootouders. Samen met Guillaume -nu ja, de hulp was maar van korte duur en weinig productief- versierde ik de omslagen met stickertjes zodat ze snel in het oog springen wanneer nodig. Hierbij de tips met een 5-stappenplan voor wie een aanval zou meemaken:

1. Kalm blijven en kijken hoe laat het is.
2. Omgeving veilig maken -> zorgen dat hij zich niet kan bezeren (vallen, bijten op de tong,…)
3. Kijken wanneer er 2 minuten verstreken zijn. -> een groot deel van de aanvallen is nu al gestopt. Voorbereiden op stap 4.
4. Kijken wanneer er 5 minuten verstreken zijn. -> Nu zijn 99% van de aanvallen gestopt. Indien aanval nog niet gestopt, pilletje op wangzak laten smelten. (Niet op de tong om je eigen vinger te beschermen.) Hij zal nu een beetje suf zijn,maar dit gaat over na een paar uur. Geen eten of drinken aanbieden tenzij hij er echt om vraagt.
5. Mama en papa opbellen

Hoewel ik er nog altijd niets van begrijp, hoop ik het monster, dat iedereen die hem kent in zijn greep houdt en dagelijks angst inboezemt, nooit te leren kennen!

Veel liefs
Kris
XxX