Gisteren, 30/08, kwamen Guillaume en Thibault thuis van een middag en avond bij de (over)grootouders, wanneer Thibault -dag op dag op 13 maanden– in de handen begon te klappen alsof hij nooit iets anders had gedaan. Blijkbaar was hij dat al de ganse dag aan het doen. Joepie, nieuwe mijlpaal! Slik, eerste mijlpaal die ik heb gemist!

Als werkende mama ben ik wel nuchter genoeg te beseffen dat ik niet overal kan bij zijn en dat de kans reëel is dat ze een aantal eerste keren in ander gezelschap doormaken. Alle realisme en rationalisme ten spijt, steekt eventjes wel  het schuldgevoel op. Zo’n gevoel dat totaal onbekend is voor papa’s, maar waar alle mama’s wel eens mee kampen… Ben ik vandaag dan maar gaan afkopen door met mijn sloebertjes vandaag te gaan winkelen en veel samen te spelen in de tuin.

Het goede nieuws is dat Thibault vandaag zich verder heeft bekwaamd in het handen klappen en dat ik zo al vele demonstraties van zijn applaudisseerkunsten heb gezien vandaag. Hoe kan een eerste dag verlof nog fantastischer zijn?

Ik heb vandaag dan toch maar even de cijfers opgezocht en De Kind en Gezin barometer geeft 7 maanden als richtlijn voor handjes klappen, dus de achterstand blijft 6 maanden, zoals ook voor de vorige mijlpalen. Best ook wel goed nieuws want de achterstand wordt voorlopig niet groter. Hoewel, het zwaaien met de handjes zou op 6 maanden moeten gebeuren en die hebben we nog niet gehad.

Genoeg geanalyseerd; mijn jongste kan in zijn handjes klappen en dat is geweldig. Een gedroomde start van 12 dagen vakantie!

Groetjes
Kris

P.S.: Hieronder nog een hele resem foto’s voor wie er net als ik maar niet genoeg van kan krijgen…