Op zondag 03/07/2016 maakten we een familie uitstap van de opname van Thibault en kampeerden we met zijn allen gewapend met “Piet Piraat” koeken en “The Minions” dvd op onze kamer in het “Prinses Elisabeth” ziekenhuis, de pediatrie van het UZ in Gent. ’s Avonds gingen papa en Guillaume naar huis, lieten ze pizza bezorgen en maakten ze er een mannen-voetbal-avondje van met z’n twee, terwijl Thibault en ik het in onze ziekenhuiskamer gezellig maakten. Dat die avond Frankrijk – IJsland spectaculair 5-2 werd, ging toen weliswaar aan mij voorbij, maar we hadden mama/zoon quality time en maakten nog een selfie om door te sturen naar ons thuisfront.

Het werd een zware nacht voor Thibault want rond 3 uur werd hij wakker met grote honger. Een melkje was jammer genoeg geen optie omdat hij moest nuchter blijven. We hebben elkaar dan maar geëntertaind en ik probeerde hem zo rustig mogelijk te maken, want hij kon beter niet de ganse nacht boos zijn en wenen, maar wel zijn krachten sparen voor de zware operatie. Rond 7 uur is hij dan toch in slaap gevallen en om 7u30 kwam al iemand ons halen om ons naar het operatiekwartier te begeleiden. Ik ben nog bij hem gebleven tot wanneer hij onder verdoving was. Nadien ben ik gaan werken, kwestie van de gedachten te verzetten, en om 14 uur kreeg ik telefoon dat alles in orde was na 6 uur en 10 minuten in het operatiekwartier.

Ik zag Thibaultje dan terug op de PICU (intensive care voor kindjes) en hij zag er nog relatief goed uit. Hij kreeg morfine voor de pijn, had heel veel draadjes en kabeltjes rond hem en sliep nog, maar er was nog geen zwelling te zien. Omdat we Guillaume niet te lang zijn broertje wilden laten missen, besloten we dat hij hem nu wel nog een keer kon zien.

Guillaume kwam aarzelend binnen die avond, maar leek wel te begrijpen dat broertje ziek was, dat de dokter Thibault al veel had geholpen, maar dat andere dokters hem nog beter moesten maken zodat hij naar huis kon. Meteen besloot Guillaume dat ik bij Thibault moest blijven. En gelukkig mocht ik op de intensieve blijven slapen. Op de terugweg met papa, zei Guillaume dan ook aan iedereen met een witte jas die zijn pad kruiste “Jij, Bibo helpe!”.

Dinsdag, eerste dag na de operatie, kwam de pijn er serieus door en begon ook de zwelling toe te nemen, vooral aan zijn linkeroog omdat hij op zijn linkerzij lag. We probeerden hem nog te draaien, maar tevergeefs want Thibault rolde steeds terug. Ik denk dat we ons niet kunnen voorstellen hoe het voelde om elk uur wakker gemaakt te worden -was nodig om met de morfine niet in een coma te geraken- met barstende hoofdpijn en ogen die je (bijna) niet kan openen.

Op woensdag, 06/07, kreeg hij net nog wel zijn rechteroog open, maar toch niet helemaal zoals hij het wou.

De dagen daarop werd de morfinepomp stelselmatig afgebouwd en had Thibault veel pijn. Één dag kon hij niets meer zien omwille van de zwelling op zijn oogjes. Even waren ook bepaalde waarden in het bloed niet goed waardoor hij, naast het bloed dat hij tijdens de operatie kreeg, extra bloed moest krijgen.

Na vier dagen intensieve zorgen mochten we dan toch terug naar de gewone afdeling en daar was ik heel blij om. De verzorging op de PICU was schitterend, iedereen was heel behulpzaam, maar het is een zware afdeling en daar word je als ouder ook niet vrolijker van…

Eens op de gewone afdeling is opa Charles mij twee keer een nacht komen aflossen zodat Guillaume en de papa ook niet verwaarloosd werden. Maandag 11/07 was Thibault er al spectaculair op vooruit gegaan. Hij kreeg geen pijnstilling meer, de meeste zwelling was weg en hij leek alweer bijna zijn oude zelve zoals je hieronder kan zien.

Onze tussenstop op de gewone afdeling had intussen ook alweer vier nachten geduurd en we waren dus heel blij te horen dat we naar huis mochten. Erna gingen we nog een weekje aan het werk, hadden we nog een postoperatief consult bij Dr. Baert op 14/07 en dan konden we op 19/07 op het vliegtuig stappen richting Kos.

Sindsdien bloeit Thibault helemaal open, op alle vlak; hij lacht veel meer, is veel bijgekomen (van 8,2 kg naar bijna 10 kg in één maand) en krijgt meer spierkracht zodat we toch al een beetje beginnen dromen van de kruipfase…

Morgen zien we Dr. Baert opnieuw voor een tweede postoperatief consult. Maar zoals de wijze spreuk “Mummies know best” weet ik al dat we niets dan positief zullen horen morgen!

Veel liefs
Kris
XxX